Η Ολυμπία είναι ένας τόπος που κρύβεται πίσω από το "χρυσοπράσινο φύλλο" της ελιάς, παίζει με τις ακτίνες του ήλιου και ξαποσταίνει στο ιερό της Ήρας. Είναι ένας τόπος που ουσιαστικά αποπνέει Ελλάδα. Όχι ως την αποτύπωσι ενός ευκρινεστάτου χάρτη με όρια και οριοθετήσεις, αλλά ως αίσθησις που ξεπηδά από τους στίχους της Σαπφούς, από το βλέμμα του Ελύτη, από τον λυρισμό του Σεφέρη, από την μελαγχολία του Λειβαδίτη, από τον ψίθυρο του Ρίτσου. Η Ολυμπία είναι ένας τόπος που η γη, λες και νανουρίζεται ολοβραδύς με τις μελωδίες του Μάνου, ξυπνά με την ορμή του Μαρκόπουλου και αντιμετωπίζει την καθημερινότητα με την "βροντή" του Μίκη. Το συγκεκριμένο λεύκωμα φωτογραφίας του Τάσου Φωτόπουλου αποτελεί την απεικόνισι όλων των παραπάνω, μέσα από την ματιά του καλλιτέχνη που ξέρει να φυλακίζη την στιγμή, όχι για να την απογυμνώση αλλά αντιθέτως για να της προσδώση ακόμη μεγαλύτερη ψυχική εμβάθυνσι. (από τον πρόλογο του Πέτρου Τατούλη, Υφυπουργό Πολιτισμού)