Γιάγκου Ανδρεάδη, "ΟΜ" τα ποιήματα. ΟΜ: Χαιρετισμός προς τον θεό που αναχώρησε. Λέξη ινδική, γιατί στα ποιήματα που παρουσιάζονται με τον τίτλο αυτό, ο Γιάγκος Ανδρεάδης μιλά για το μακρινό, για να κρύψει την αγάπη του για το τυραννισμένο χώμα που θέλουν να μας κλέψουν κάτω από τα πόδια μας. Ποιήματα που γράφτηκαν πολύ παλιά, είτε εντελώς πρόσφατα, που δουλεύτηκαν και ξαναδουλεύτηκαν, δοκιμάστηκαν με αναγνώσεις σε απαιτητικούς νέους ανθρώπους και με τις φωνές αγαπημένων ηθοποιών. Η σχέση με τους ηθοποιούς είναι κεντρική, γιατί τα ποιήματα αυτά ως προς την φόρμα τους είναι πολύ συχνά δραματικοί μονόλογοι σαν αυτούς που μας δίδαξαν ο Μπράουνιγκ και ο Καβάφης -είτε και θεατρικοί διάλογοι πλαισιωμένοι από κάτι σαν χορικά ή τραγούδια. Πρόσωπα των σκηνικών αυτών ποιημάτων είναι ένας ζητιάνος που το παίζει Οιδίποδας, ο Άγιος Δημήτριος μεταμορφωμένος σε Εβραίο της Θεσσαλονίκης, ο Αυτοκράτωρ Ηράκλειος στα τελειώματά του και μια τρελή που οι κάτοικοι της Βασιλεύουσας την πήραν για την Παρθένο Μαρία και απέκρουσαν τους παλαιούς και σύγχρονους Αβάρους. Το ποίημα "Φρικιά του εξήντα, του εβδομήντα και του ογδόντα", αφιερώθηκε τιμητικά στον άξιο συγγραφέα και κριτικό Κωστή Παπαγιώργη. Ανδρεάδης: "Για να γράψω τα ποιήματα αυτά έκλεψα από τα καλύτερα μαγαζιά: από τους Όμηρο, Δάντη, Τζον Μίλτον, Εγγονόπουλο, Γκίνσμπεργκ. Αλλά στην ποίηση όπως και στον υπόλοιπο βίο μας, οι πιο σημαντικές επιρροές, είναι αυτές που αγνοούμε. Ευχαριστώ τον Ταξιδευτή για την υπομονή του".