Δεν κατάλαβα ποτέ τι είναι η αγάπη και όταν με τύλιγε αυτό το ακαθόριστο συναίσθημα, ένιωθα τα πάντα πιο ανάλαφρα, αισιόδοξα και προσιτά. Κάποιες φορές ωστόσο, ήμουν πρόθυμος να καταπιώ και το πιο μεγάλο ψέμα, φτάνει να προσέγγιζα, μέσα από τη δική μου οπτική, το ωραίο, την αλήθεια και το ιδανικό. Η υποψία ότι υπάρχει η πιθανότητα το ανέφικτο να γίνει εφικτό και το εφήμερο να γίνει παντοτινό, είναι για μένα οι λόγοι που χρωστάω στην αγάπη, μέσα από το παράλογό της, μια αδιόρατη ελπίδα όταν όλα γύρω καταρρέουν. Ίσως τελικά και ο έρωτας, με την έννοια της έλξης που γίνεται πάθος, να είναι ένας δρόμος ή μια προσπάθεια να δώσουμε ένα στιγμιαίο νόημα σε έναν κόσμο που δεν το προσφέρει από μόνος του. Βέβαια δεν αγαπάμε τους “σωστούς” ανθρώπους πάντα, φαινόμενο που είναι αίολο και εντελώς υποκειμενικό. Ελπίζουμε όμως στο θαύμα που θα διαρκέσει.