Δέκα δοκίμια για τη μετάφραση και σαράντα χρόνια μιας πρακτικής στη μετάφραση, κυρίως ποιημάτων και κειμένων ψυχανάλυσης αλλά και πεζού λόγου, δοκιμιακού και άλλου. Αυτά τα δοκίμια δεν προέρχονται τόσο από το εργαστήρι του μεταφραστή, αν και μοιραία κάποτε συνδέονται με αυτό, όσο από τον αναστοχασμό επάνω στη μεταφραστική διαδικασία και στη γλώσσα, έτσι όπως αυτός αποτυπώνεται σε κάθε απόπειρα δευτερογενούς σκέψης που γεννάει πρωτογενή κείμενα. Κείμενα στα οποία εγγράφεται η αγωνία του μεταφραστή, λόγω της διπλής δέσμευσής του αφενός στη γλώσσα του πρωτότυπου κειμένου και αφετέρου στη γλώσσα της μετάφρασης έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται επί το έργον. Προϊόν αυτής της διπλής δέσμευσης είναι και αυτά τα κείμενα, σε μια διελκυστίνδα ανάμεσα στον εαυτό και στον άλλον, ανάμεσα στον συγγραφέα και στον μεταφραστή.