Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει τους προβληματισμούς και την ερευνητική εμπειρία Ελλήνων εθνογράφων γύρω από τη χρήση αντιθετικών ζευγών στην κοινωνική ανθρωπολογία. Χωρίς να αμφισβητούν τη χρησιμότητα των διπολικών σχημάτων ως μέσων κατάταξης και ιεράρχησης κοινωνικών φαινομένων, αξιών ή συμπεριφορών, οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι η ενασχόληση με τα όρια ως αναλυτική κατηγορία οδηγεί στην παραγνώριση της σκοπιάς του Άλλου, στην υποβάθμιση της σημασίας του ανεπίσημου λόγου και των πρακτικών, στην παράβλεψη, εντέλει των λιγότερο εμφανών όψεων της κοινωνικής πραγματικότητας. Με άλλα λόγια μεταθέτουν το κέντρο της προσοχής από την αντίστιξη, την αντιπαράθεση και τις διακρίσεις στις ενδιάμεσες εκείνες ζώνες, τα περιθώρια, όπου συναντώνται και αναμετρούνται διαφορές, μετακινούνται φαινομενικά απαρασάλευτες κατηγορίες και αναδύονται αμφίσημες και διαρκώς μεταβαλλόμενες ταυτότητες.[...]