Ο Αριστοφάνης, συντηρητικός αλλά επαναστατικός ποιητής, είχε δυό βασικούς τρόπους προς το κωμωδείν: είτε την άρνηση και κατειρώνευση προσώπων και πραγμάτων της εποχής του, με αντίστοιχη εξιδανίκευση του παρελθόντος, είτε τη φυγή, τη δραπέτευση προς φανταστικά σχήματα μιας "τελειοτέρας κοινωνίας". Στάσεις σοφές, μια κι ο κωμωδιογράφος είναι πάντα και από τη φύση του εισαγγελέας του παρόντος και συνάμα είτε νοσταλγός ενός ωραιοποιημένου παρελθόντος είτε οραματιστής ενός καλύτερου μέλλοντος. Στην περίπτωση των "Ορνίθων", όπως άλλωστε και του Πλούτου, ο Αριστοφάνης έχει ενεργοποιήσει τον δεύτερο μηχανισμό, τον μηχανισμό της αλληγορικής, ονειρικής ουτοπίας. Απόλυτα συμβατό προς την ουτοπία δεν θα ήταν και το παραμύθι;
Σκέφτηκα πως οι " Όρνιθες" θα μπορούσαν να μιληθούν σαν το παραμύθι μιας αστής γιαγιάς προς το εγγονάκι της. και μια αστή γιαγιά εκείνο που οφείλει πάνω από όλα να εξασφαλίσει στο εγγονάκι της είναι το όνειρό του, ένα όνειρο από το οποίο δεν πρέπει πρόωρα να ξυπνήσει. Και για να μην ξυπνήσει, οι πατημασιές της αφήγησης πρέπει να είναι ελαφριές, αβρές, σχεδόν αέρινες.