Κάποτε το σώµα σωπαίνει. Κλείνει µέσα του όσα δεν χωρούν στη φωνή. Κι ύστερα, όταν δεν έχει άλλη άµυνα, αρχίζει να γράφει. Το δέρµα θυµάται. Κρατά τη βία, τη σιωπή, την αγάπη, τη ντροπή. Κάτω από κάθε λέξη, ένα σώμα αναπνέει· άλλοτε γυµνό, άλλοτε σιωπηλό, πάντα αληθινό. Αυτή η συλλογή γεννήθηκε εκεί όπου ο πόνος συναντά την ανάσα, εκεί όπου το σώµα γίνεται µνήµη και η ψυχή ζητά να ελευθερωθεί. Κάθε ποίηµα γεννιέται απ’ το σκοτάδι, για να θυµίσει πως το φως υπάρχει. Γιατί ο πόνος, όταν φωτιστεί, γίνεται ζωή. Για όσα κρατά το δέρµα…