Στο "Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί", ο δραματουργός προσπαθεί να ξετυλίξη λόγο ανιχνευτικό της ίδιας του της δραστηριότητας: του δημιουργού. Το ερώτημα για την πραγματική αξία της Τέχνης -τη δύναμή της να κάνη την ανθρώπινη ζωή πιο υποφερτή- κατατρώει την ψυχή του γηραιού Ίψεν. "Άκου... πως έβαλα τον εαυτό μου μες στο σύμπλεγμα. Μπρος από μια πηγή... κάθεται ένας άντρας γεμάτος ενοχές που δεν έχει ακόμα βγη ολόκληρος απ τη γη... Βουτάει και ξαναβουτάει τα χέρια του στο τρεχούμενο νερό -για να τα εξαγνίση-, καμπουριάζει και βασανίζεται απ τη σκέψη πως ποτέ, μα ποτέ δε θα τα καταφέρη... Αέναα θα καίγεται μες στην κόλασή του."