Τα ποιήματα της Παναγιώτας Ζώη αναπνέουν στους κήπους παλιών σπιτιών με αυλές, με παρτέρια, με μοναδικούς τους ήχους από το κελάρυσμα του νερού, των τζιτζικιών το καλοκαίρι, ενός σπουργιτιού που λοξοδρόμησε στην πόλη. Κι αν στρέψουν το βλέμμα ψηλά, θα ανταμώσουν τ’ άστρα, θα δουν να τους γνέφουν εκείνοι που έφυγαν. Κι αν κουραστούν και ξανακοιτάξουν ολόγυρα, θα δουν και πάλι να αναπλάθονται εικόνες με κορίτσια με πλεξούδες και μανάδες με βελόνα και κλωστή που φτιάχνουν δαντέλες. Η μητέρα είχε βελόνα με κλωστή καρφιτσωμένη στο πέτο. Όλη τη νύχτα δούλευε. Θηλύκωνε τις πληγές στα γόνατα, καρίκωνε τα σχισίματα στις παλάμες, με τα παλιά υφάσματα έραβε. Ποιήματα που φέρουν τη φρεσκάδα των στίχων ποιητών του έντεχνου, που μελοποιήθηκαν για να γίνουν τραγούδια ψυχής. Με φράσεις κεντημένες με φαντασία και δεξιοτεχνία, με λέξεις επιλεγμένες προσεκτικά, αποτυπώνεται η θλίψη, η αγάπη και ο μόνιμος πόθος για ταξίδια σε άλλους τόπους, που θα ημερέψουν την ψυχή, που όμως μοιάζουν… μακρινοί, καθώς τα τρένα δεν σταματούν στον σταθμό. Στο επόμενο, λέω κάθε φορά… Το βράδυ τα χέρια μου είναι γεμάτα άσπρους λεκέδες από ληγμένα εισιτήρια.