«Για σένα μπορώ να σκοτώσω, μπορώ και να πεθάνω. Εσύ είσαι το φως της ζωής μου. Τώρα πια έχω έναν σκοπό. Να σε κάνω περήφανο. Να μ’ αγαπήσεις. Εγώ σ’ αγαπώ. Από τώρα και για πάντα. Μέχρι να πεθάνω…» Η αστυνόμος Αλεξάνδρα Παναγιώτου έκλεισε το ημερολόγιο του θύματος μ’ ένα πνιγηρό αίσθημα στο στήθος που τη βάραινε σαν ταφόπλακα. Το θύμα είχε προαναγγείλει το τέλος του και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα πια για να το σώσει. Ένας από τους υπόπτους ήταν ένα οικείο της πρόσωπο, και η ίδια ήταν αντιμέτωπη με σκιές που είχε θάψει στο παρελθόν, αλλά με την υπόθεση αυτή ζωντάνεψαν και πάλι. Αλεξάνδρα, Μυρτώ, Ελπίδα, Σοφία. Τέσσερις γυναίκες με κοινά βιώματα που τις χωρίζουν πολλά και τις συνδέει ένας φόνος. Ένα παρελθόν που επιστρέφει για να καθορίσει ίσως για τελευταία φορά τη ζωή τους. Γιατί το παρελθόν σε κυνηγά όσο δεν καταφέρνεις να το αφήσεις ολοκληρωτικά πίσω σου. Είσαι παγιδευμένος στις σκιές του και σε σκοτώνει κάθε μέρα κι από λίγο. Και τότε, μπορεί να υπάρχεις, αλλά δεν ζεις…