Υπάρχουν κάποιοι «κοινοί τόποι» στην παιδαγωγική, κάποιες εκφράσεις που έχουν γίνει σλόγκαν, που χαίρουν ευρύτατης αποδοχής και κυριαρχούν στα μέσα και τον επίσημο εκπαιδευτικό λόγο. «Πρώτα ο μαθητής», «ενεργητική μάθηση», «σεβασμός στο παιδί», «εξατομίκευση», κ.ά. Αλλά αυτοί οι «κοινοί τόποι» σπάνια διασαφηνίζονται και τα σχετικά ερωτήματα συνήθως αποφεύγονται: πώς εμφανίστηκαν, πώς χρησιμοποιήθηκαν, ποιες διαφορές και ποιες ερμηνευτικές αποκλίσεις καλύπτουν; Τι σημαίνει «σέβομαι ένα παιδί»; Τι θα πει «να ενεργούν οι μαθήτριες»; Τι πρέπει να «εξατομικεύσουμε» στην εκπαίδευση και τη διδασκαλία;