Τα όρια μεταξύ θρησκευτικής λατρείας και ανθρωπίνων σχέσεων εξαντλούνται σε ένα μυθιστόρημα που πρέπει να διαβάσετε! Αθήνα, 1886 Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Τηλέμαχος Ζαΐμης επιστρέφει από την Αίγυπτο, όπου πέρασε πολλά χρόνια μακριά από την οικογένειά του. Ωστόσο, η Αθήνα έχει αλλάξει. Οι μορφές που διαγράφονται στο αχνό φως των φανοστατών μοιάζουν απόμακρες και απειλητικές, ενώ η παλιά διαμάχη ανάμεσα στον έναν και τους πολλούς θεούς θεριεύει. Το Κοινό είναι ανήσυχο. Τα μέλη του περνούν τις βραδιές τους ανέμελα, όμως έξω από τα λαμπερά σαλόνια των νεοκλασικών, η πόλη είναι ένα καζάνι που κοχλάζει. Οι φήμες λένε για μυστηριώδεις ανθρώπους, θεουργούς, θαυματουργούς, μάγους που περιπλανιούνται στους δρόμους, προκαλώντας δολιοφθορές στο όνομα μίας καινούργιας, μεγαλειώδους συνωμοσίας. Κι όσο για τον Τηλέμαχο, εκείνος βρίσκει ακόμη τα πατήματά του. Οι ομόθρησκοί του είναι καχύποπτοι. Ποιος είναι εξάλλου αυτός ο ξένος που ήρθε από την Αίγυπτο; Ακόμα και οι αδελφές του, αν και περιχαρείς, δεν μπορούν παρά να αισθανθούν κάποια αμηχανία με τον γυρισμό του. Άλλωστε, δεν είναι κρυφό: ήταν το μίσος για τον πατέρα τους που τον κράτησε ζωντανό όλα αυτά τα χρόνια. Μα τώρα που οι θεοί τού στέρησαν τη χαρά της εκδίκησης, το μόνο που μένει είναι να αποκαταστήσει τη σχέση του μαζί τους – και ιδίως με τη Θάλεια, με την οποία η σχέση του δεν είναι απλώς αδελφική. Η πάλη των εθνικών με τους εκπροσώπους του χριστιανισμού ζωντανεύει και πάλι μέσα από μια καθηλωτική περιπλάνηση στις λεωφόρους της τρικουπικής Αθήνας.