Είναι άτοπο να μιλάμε για τον πολιτισμό της Ζακύνθου όταν ο εσμός των απαίδευτων επιβάλει τη λήθη. Αφού για να σερβίρουμε τις ευρω-φέρουσες σειρήνες γινόμαστε αφασικοί. Ίσως παλιότερα ο τόπος αυτός να βοηθούσε να γεννηθούν άνθρωποι σαν τον Αλέκο τον Ξένο. Τρυφεροί και ευαίσθητοι. Πως αλλιώς όταν ο αγώνας για την επιβίωση, η την πανταχού παρούσα εικόνα του θανάτου με την υψωμένη γκόσα γίνεται οίστρος ζωής. Ίσως αυτή η αγάπη για τη ζωή και τη δημιουργία έκανε αυτόν τον άνθρωπο ελεύθερο -και προφανώς για τούτο, άγνωστο. [...] Ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ζακύνθου εκδίδει τα παιδικά του τραγούδια, όχι μόνο ως αντίσταση στην πλημμυρίδα του φτηνού αγοραίου που εκχυδαϊζει και ισοπεδώνει, αλλά και με την ελπίδα η έκδοση τούτη να γίνει αφετηρία να σκύψουμε οι μαθητές στο συναξάρι της ζωής του που ναι μάθημα ανθρωπιάς, αρχοντιάς, ελευθερίας. [...] (από το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου)