Από την μεγάλη δεξαμενή των θεολόγων, αναδύονται οι πανεπιστημιακοί θεολόγοι. Το συμβολικό κεφάλαιο που διαθέτουν, τους προσπορίζει υψηλής στάθμης αξιολόγηση και προνόμια όχι τόσο στον στενό επαγγελματικό τους χώρο, αυτόν του πανεπιστημίου τα οποία ούτως ή άλλως τα είχαν εξ αιτίας της θεσμικής τους υπόστασης, αλλά μάλλον και στον εκκλησιαστικό χώρο. Το κύρος αυτό ονομάζεται «πανεπιστημιακή εγκυρότητα»: ανακεφαλαιώνει τόσο το διανοητικό πανεπιστημιακό γόητρο το οποίο διαθέτει όποιος κατέχει μια πανεπιστημιακή θέση, αλλά μεταφράζεται επίσης στην πεποίθηση και πρακτική ότι η παρουσία των πανεπιστημιακών θεολόγων μέσα από τα γραπτά τους, τις ιδέες τους (θεολογικές και ευρύτερα κοινωνικές και πολιτικές), την εν γένει συμπεριφορά τους, αξιολογείται και αναγνωρίζεται εκ μέρους της διοικούσας Εκκλησίας ως γνήσια ορθόδοξη, δηλαδή ως αναπαράγουσα την θεσμική εκκλησιαστική ιδεολογία, όπως είναι η προτεραιότητα του κληρικού στοιχείου έναντι του λαϊκού (είναι χαρακτηριστικός ο όρος «παντελονάδες» που χρησιμοποιεί η πλειονότητα του κλήρου για να περιγράψει τους λαϊκούς). Εμφανίζονται ως οι μόνοι λαϊκοί από όλο το ορθόδοξο πλήρωμα, των οποίων η σκέψη και η πράξη νομιμοποιείται επίσημα από τον εκκλησιαστικό οργανισμό, γι’ αυτό και ποτέ δεν δέχθηκαν ότι είναι ιστορικοί της ορθόδοξης σκέψης, αλλά επέμεναν φανατικά στον όρο θεολόγοι, με την παραδοσιακή–εκκλησιαστική συνδήλωση του όρου, δηλαδή καταξιωμένοι φορείς του λόγου του Θεού και όχι φορείς του λόγου περί Θεού.