-...

Φεύγεις την ώρα ακριβώς που σε σκέφτομαι....

27 ή Ο άνθρωπος που πέφτει Μετέωρα βράχια που ξερνάνε όρθια πτώματα πριν απ την πτώση, πάνω λιγοστό γαλάζιο Να μου θυμίζει ανάταση για να συμπληρωθεί, όσο πιο απλά, πικρό το σχήμα ειρωνείας Και κάτω πλήθη να κραυγάζουν αδιάφορα τρώγοντας ό,τι απέμεινε από τους μάγους....

Στη χώρα μου τα σύμπαντα ορθώνονται σαν γερανοί, διάσπαρτα εδώ κι εκεί Δεν κατορθώνεις να τα δεις ποτέ συγκεντρωμένα, γιατί τα σύμπαντα είναι δυνάμεις ετερώνυμες, ξέρουν μονάχα τη φυγόκεντρη μανία Αν κάποιος κάποτε θα πει πως ζει σ όλα τα σύμπαντα, ή τον ξερνάνε έξω αυτά, μες στον κενό αιθέρα, ή πάει να πει πως σύμπαν έγινε κι αυτός, στην ερημιά του κρύου Μικρός, νόμιζα πως θα ζούσα σε ένα τέτοιο σύμπαν....

Αλλάζει ο κόσμος και πρέπει ν’ αλλάζει ο τρόπος μας που γράφουμε ποιήματα είναι το κλειστό δωμάτιο πολύ πια σκοτεινό, ο αέρας μυρίζει μούχλα κι αποφορά αφώτιστης γωνιάς δρόμου 
στη μέση νύχτα και το χέρι μας, το χέρι μας αγγίζει μόνο το άλλο μας χέρι – δεν αρκεί ούτε στην αίσθηση που αφήνει η αφή, ούτε στο σχέδιο που κάναμε για τον εαυτό μας, για τον κόσμο, μέσα σε τετραγωνισμένα μέλλοντα ακριβείας υπάρχει τρόπος; θα μου πεις· υπάρχει, δεν υπάρχει, πρέπει να υπάρξει, αλλιώς γιατί ανησυχούμε για τις μέλισσες που φθίνουν και πλέον δεν θα δίνουν επικονίαση στην ανθισμένη μας φαυλότητα ο κόσμος όλος ξέρει πως δε χωράμε πια σ’ αυτόν τον κόσμο, οπότε λέω να στρέψουμε το βλέμμα μας σε κάποιον έστω λίγο κι αφιλόξενο ουρανό, αρκεί να κρατιόμαστε σφιχτά – το σκοτάδι όλο θα πυκνώνει μέσα κι έξω απ’ τις λέξεις, αγάπη μου...