Η εργασία αυτή αποτελεί συμβολή στην ιστορική κοινωνιολογία της Αριστεράς, που ως έννοια θεμελιώνεται στην υλιστική θεώρηση της ιστορίας της μαρξικής παράδοσης. Αναλύονται οι τρεις ιστορικές στρατηγικές για την επαναστατική αλλαγή: 1. Η στρατηγική του οικονομικού ανταγωνισμού της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας που οδήγησε στον ρεφορμισμό, ως διακριτό ρεύμα για την αναθεώρηση της μαρξικής παράδοσης και την υποκατάσταση της παραδοσιακής στρατηγικής μετασχηματισμού της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας από τη στρατηγική διαχείρισης του καπιταλισμού με βάση τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. 2. Η στρατηγική του πολιτικού ανταγωνισμού του κομμουνιστικού ρεύματος που συγκροτήθηκε από τον Λένιν και οδήγησε στην επικράτηση της ρωσικής επανάστασης του 1917 και στον ριζικό μετασχηματισμό των κοινωνιών των χωρών του αποκαλούμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», με τελική κατάληξη την κατάρρευση των καθεστώτων που στήριξαν αυτή τη διαδικασία και 3. Η στρατηγική της διαλεκτικής σύνθεσης «οικονομικής αναγκαιότητας» και «πολιτικής δημιουργίας» με βάση τις θέσεις της Λούξεμπουργκ και του Γκράμσι, που οδήγησε στον πειραματισμό του ρεύματος του ευρωκομμουνισμού. Οι αδιέξοδες αυτές στρατηγικές της Αριστεράς εγείρουν σήμερα υπαρξιακά ζητήματα για την ίδια την Αριστερά ως προς τον λόγο και την πράξη της στη φάση της ύστερης νεωτερικότητας του 21ου αιώνα. Στην εργασία αυτή σκιαγραφείται ένας αναστοχασμός αναζητώντας το όραμα και την ουτοπία στη λειτουργία της οικονομίας, τη δυναμική της κοινωνίας και την άσκηση της πολιτικής.