Η γραφή του βιβλίου έχει μια μουσική υφή γεμάτη συναισθηματισμό στην έκφραση της χαράς ή του πόνου, με μια φυσική πειστικότητα που παρασύρει και υποβάλλει τον αναγνώστη να νιώσει και να σκεφτεί όλες τις αξίες, ιδεολογικές, κοινωνικές, ηθικές και αισθητικές. Η ηρωίδα βρίσκεται μπροστά στην αναπάντεχη και βίαιη ανατροπή της ζωής της. Η δύναμη της σιγουριάς του παρελθόντος εκμηδενίζεται. Ο φόβος απογυμνώνει την ψυχή της με την αμεσότητα του κινδύνου. Το νεαρό παιδί της είναι στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου και η ίδια καλείται να πάρει μια μεγάλη απόφαση. Ο αναγνώστης βρίσκει τον δρόμο της καρδιάς αντιμέτωπος με μια ενότητα ελπίδας, προσδοκίας, θάρρους και ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό χρέος, μέσα στη μεταφυσική διάσταση η οποία ολοκληρώνεται στο τέλος του. Άραγε το τέλος πάντα οριοθετεί μιαν αρχή;