- Θέλω να μαζευτώ κουβάρι και να κυλιστώ πάνω στο χώμα, να γδαρθώ στις πέτρες και να γίνω μια αιμάτινη μάζα. Να μουγκρίσω και να έλθει εκείνη η άγνωστη δύναμη να βάλει το ζεστό της χέρι μέσα στα εντόσθιά μου και να τα χαϊδέψει. Να σταματήσει κάθε κίνηση, κάθε ήχος. Και να ακούσω μόνο τη φωνή της να μου λέει, μη φοβάσαι. Γιατί φοβάμαι λοχία. Κι όχι τον άνεμο. Μακάρι να είχα έναν τόσο ωραίο φόβο. Φοβάμαι τη χυδαιότητα. Φοβάμαι αυτά τα τρομακτικά πλήθη των δειλών και άνευρων, όλων αυτών που για να προστατεύσουν την ευπορία του σαρκίου τους, είναι ικανοί για τα πιο τιποτένια πράγματα. Φοβάμαι αυτόν τον ανελέητο καλοστημένο μηχανισμό, που δε σ αφήνει να κάνεις βήμα αν δεν πάρεις την έγκρισή του. Αισθάνομαι αδύναμος λοχία. Ο λοχίας πλησίασε και του έσφιξε δυνατά τους ώμους. - Εσύ είσαι ικανός να μετατοπίσεις χιονισμένα βουνά, του είπε. Δε θέλω να ακούω τέτοια πράγματα.