Όπως διάβαζα όλες τις παροιμίες μαζί, αφού τελείωσα το γράψιμο, βρέθηκα σ έναν κόσμο, όπου το σωστό για τον εαυτό μας και τους άλλους συναντιέται με το εφικτό. Σ έναν κόσμο απ τον οποίον αντλείς όχι μόνο δίδαγμα αλλά και τρόπους επιβίωσης και κοινωνική στάση. Σ έναν κόσμο, που δεν αδικεί "τον παθόντα", ταυτόχρονα όμως μπορεί να μπαίνει στο πετσί "του απέναντι" και να κατανοεί τις αδυναμίες του και τις παρεκτροπές του. Κι αυτό γίνεται άκοπα, αυτόματα αφού η σοφία που περιέχουν οι παροιμίες δεν είναι θεωρητική, δεν είναι "άνωθεν", είναι η σοφία η δική μας, που τη βγάλαμε από τη δική μας πείρα και την είπαμε στη δική μας γλώσσα. Και που δοκιμάστηκε στο χρόνο και είναι πάντα επίκαιρη.