O Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι μέσα στον κόσμο, και κοντά στον άνθρωπο. Καταφέρνει όμως να βρίσκεται μακριά από τα ανθρώπινα. Είναι μέσα στην κοινωνία. Αφουγκράζεται τον παλμό της. Ξεφεύγει όμως, από τη ματαιότητα και τη φθορά της. Παρατηρώντας τον κανείς να κινείται, να εργάζεται, να γράφει, να ομιλεί, να διαβάζει, διακρίνει μια χάρη, μια πλούσια ευλογία. Νομίζεις ότι στα πόδια του μπλέκεται ο Θεός. Το Πατριαρχείο προκαλεί την αίσθηση της κατανύξεως. Μυρίζει θυμίαμα. Είναι στεφανωμένο με αιώνια κατορθώματα, μουσκεμένο με τα δάκρυα των πιστών, ποτισμένο με τα αίματα των μαρτύρων. Κανείς δεν μπορεί να γράψει τα ονόματα αυτών που πέρασαν από το Πατριαρχείο και τίμησαν την Ορθοδοξία... Το φέρνουμε στη σκέψη μας μαζί με τα λείψανα των αγίων, την τάξη στο ναό, την χοροστασία του Πατριάρχου. Θαύματα, μυστήρια, υπερφυσική βιοτή, παράδοξα γεγονότα, είναι τα χρώματα τα οποία πρέπει να χρησιμοποιήσει κανείς για να καλλιτεχνήσει το Πατριαρχείο στην σκέψη του. Δεν είναι άδικο, ούτε υπερβολικό. Το Πατριαρχείο και ο Πατριάρχης μας συνιστούν εγκώμιο, συνθέτουν Πατριαρχικόν Κοντάκιον. Αποθησαυρίζονται στο θησαυροφυλάκιο της Αιωνιότητος.