"Ω τρακόσιοι! σηκωθήτε και ξανάλθετε σ εμάς· τα παιδιά σας θελ ιδήτε πόσο μοιάζουνε με σας. Χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα και μου το έκοψε στη μέση. Κατάπια το υπόλοιπο. Πιθανώς σ αυτήν την παλαιά ημιτελή απαγγελία μου θα πρέπει να αποδώσω την μόνιμο σχέση μου με τα μεγάλα ποιήματα και τις μικρές ηλικίες. Ωστόσο, παρά την στομφώδη, αλλά και ειλικρινή επίκλησή μου οι τριακόσιοι συγγενείς μας, φρονίμως ποιούντες, έμειναν ξαπλωμένοι στις Θερμοπύλες και δεν εμφανίσθηκαν στο σχολείο. Κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί, μάλλον, θα μας έπιαναν στις σφαλιάρες άμα διαπίστωναν ιδίοις όμμασιν πως αντί για φτυστοί, είμαστε για φτύσιμο. Και το χειρότερο, κανείς δεν μας έχει βασκάνει. Εξώλης και προώλης από μόνοι μας. [...]" Το ανά χείρας βιβλίο είναι προϊόν ασυνέπειας. Της ανεκπλήρωτης υπόσχεσής μου να παρουσιάσω το Νεοελληνισμό μέσα από τη λογοτεχνία του σε ξένους φοιτητές, δηλαδή σε ένα κοινό ανεξοικείωτο με τα καθ ημάς. Αντ αυτού προτίμησα να μοιραστώ τις αρχικές σκέψεις μου με μια ευάριθμη ομάδα Ελλήνων φοιτητών και όχι μόνον. Ανάμεσά τους και ο -κακός ακροατής και περίκαλος φίλος- Παναγιώτης Ψυρίλλος. Σε όλους αυτούς χρωστώ πολύ περισσότερα από το βιβλιαράκι αυτό. Τους χρωστώ το ίδιο ταξίδι της πατριδογνωσίας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1997 από τις εκδόσεις Πελασγός κι επανακυκλοφορεί τώρα με κάποιες διορθώσεις που μου είχαν διαφύγει στην αρχική έκδοση. Ακόμα και η οξύτητα κάποιων διατυπώσεων, που σήμερα δεν θα τολμούσα, έμεινε ως είχε. Μάρτυρας, όχι τόσο της εποχής, όσο της νεότητάς μας. Βιβλιογραφία και παραπομπές δεν υπάρχουν, γιατί δεν θέλησα να επιβαρύνω την έκδοση (περισσότερες εξηγήσεις στο Υστερόγραφο του παρόντος). Ευχαριστίες, βεβαίως, οφείλονται στο προσωπικό της βιβλιοθήκης της Σχολής Ευρωπαϊκών Γλωσσών και Λογοτεχνιών του Πανεπιστημίου της Tuscia στο Viterbro. Κατά τα λοιπά, σε ότι με αφορά, παραμένω μέρος της φωτογραφίας και όχι ο φωτογράφος της. Θ.Ε.Π.