Τους δράκους στη ζωή της, δεν τους έκανε ποτέ ζάφτι, γιατί κάθε φορά που την επισκέπτονταν απρόσκλητοι, ερχόντουσαν τα πάνω κάτω με ξέφρενους ρυθμούς... Κι εκεί στην άκρη του ξέφωτου την πρόφταιναν πάντα, άσχημο σημάδι, κι έτσι πελώριοι και δυνατοί όπως ήταν, της έγνεφαν κατάματα, αποτελειώνοντάς την. Μ εκείνα τα μάτια που πέταγαν φλόγες κι εκείνο το στόμα που ξερνούσε πύρινη κόλαση, την πρόκαναν κάθε φορά, χωρίς τη δυνατότητα διαφυγής, έτσι μικρή και ευάλωτη που ήταν... Δεν ήθελε ή δεν ήξερε να τους κάνει συμμάχους, γιατί ήταν πάντα κακιωμένη μαζί τους και ήταν ζήτημα χρόνου πια να γίνει και πάλι παρανάλωμα... Ο χρόνος, λοιπόν, θα έδειχνε, αν θα μπορούσε να κάνει τους δράκους της ζωής της ζάφτι, κάθε φορά που θα προσπαθούσε ν ανοίξει εκείνη την περίεργη τρύπα στον τοίχο του χρόνου για να δραπετεύσει σ άλλους καιρούς, στην οδό Παπαμάρκου που της στοίχειωσε και της σφράγισε για πάντα τη ζωή...