Αυτές τις τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, πήρα επιτέλους την απόφαση να σχεδιάσω μια δολοφονία. Δεν είναι καθόλου εύκολο, σας διαβεβαιώ, να βγάλεις από την μέση κάποιον σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο σαν το Χρυσό Χελιδόνι. Ήταν λοιπόν ελάχιστα τα κλασικά ατυχήματα που μπορούσα να λάβω υπ’ όψιν, όπως η πτώση από ψηλά, η πιο απλή λύση για να ξαποστείλεις οριστικά κάποιον που σου μπαίνει στη μύτη. Ακόμη και η άλλη απλή μέθοδος, το να χτυπήσεις το θύμα στο κεφάλι με ένα βαρύ αντικείμενο που εκσφενδονίζεται από απόσταση, είχε ελάχιστες πιθανότητες να επιτύχει μ εμένα ως εκτελεστή: πρώτα- πρώτα έπρεπε να υπάρχει κάπου εκεί γύρω ένα βαρύ αντικείμενο - ένα αλαβάστρινο σταχτοδοχείο ή μια βαριά κορνίζα, για παράδειγμα- (δεν υπάρχουν όμως) κι έπειτα δεν διαθέτω την ικανότητα στόχευσης του Γουλιέλμου Τέλλου. Το μόνο κοινό χαρακτηριστικό που έχω με τον εν λόγω ήρωα είναι ότι και οι δυο απεχθανόμαστε τα μήλα...