Πόσες φορές πραγματικά χάθηκες στις σελίδες ενός κειμένου κι ένιωσες ότι φοβάσαι... όχι όμως γι" αυτό που διαβάζεις, αλλά γι αυτό που βρίσκεται πίσω ακριβώς από το βιβλίο που κρατάς. Ο ειρμός της σκέψης σου χάνεται και η ματιά σου απλώνεται στο κείμενο, μόνο και μόνο γιατί έτσι φαντάστηκες ότι μπορεί και να είσαι ασφαλής. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή φρόντισες απλά να μείνεις ακίνητος... να μην προκαλέσεις ούτε αυτό, ούτε όμως κι εσένα. Έσφιξες ασυναίσθητα την ανάσα σου και με τη δύναμη του μυαλού σου κατάφερες να χαϊδέψεις ακροθιγώς κάθε ανασφάλεια της στιγμής. Κι όμως... δεν ήταν αρκετό. Πάντα κάτι σου είχαν ετοιμάσει... και το ήξερες ότι η παγίδα ήταν εκεί... κυριολεκτικά πίσω από τις υπόλοιπες σελίδες. Επιλέγεις συνειδητά να συνεχίσεις το διάβασμα, με την ελπίδα ότι η σύγκρουση μυαλού και πραγματικότητας θα ατονήσει και δε θα σε απασχολεί τι κρύβεται εκεί πίσω... ακόμα κι αν το άκουσες... ακόμα κι αν το ένιωσες... ακόμα κι αν σ έκανε να το φανταστείς. Και μένεις έτσι... ακίνητος, μπροστά από τις λιγοστές σελίδες που απομένουν. Βαθιά μέσα σου, όμως, εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ... να μην χρειαστεί να κλείσεις το Βιβλίο, γιατί είσαι σίγουρος ότι κάτι κρύβεται πίσω από αυτό... κάτι που τώρα δε δικαιολογεί τον ιδρώτα στα ακροδάχτυλά σου, παρά μόνο αφού έχει ήδη αρχίσει και σε δοκιμάζει., σε γεύεται...