"Aλλες φορές, όταν δυσκολευόταν να κοιμηθεί, ξυπόλητος με βήμα βαρύ και την ψυχή φορτωμένη απωθημένα, έβγαινε στο μπαλκόνι ν ανασάνει τη ζωή που δεν έζησε. Απέμενε για πολλή ώρα ακίνητος, κοιτάζοντας τα φώτα της πόλης κι έπειτα έστρεφε το βλέμμα ψηλά στον ουρανό κοιτάζοντας τα αμέτρητα φωτεινά γεγονότα της λήθης, τον αέναο κύκλο της φθοράς και της γέννησης, τον φόβο και την παρηγοριά. Και έτσι, με τις αναθυμιάσεις της αιωνιότητας να διατρέχουν ακόμη τις φλέβες του, επέστρεφε στο κρεβάτι του με τη σκέψη αιχμάλωτη στο αύριο, μετέωρη ανάμεσα στα "ναι" που ήθελε και τα "όχι" που έπρεπε. Πόσα "όχι" θα φόρτωνε στην πλάτη του αναβάλλοντας την ευτυχία γι αργότερα σ έναν κόσμο που ο χρόνος διαρκώς λιγόστευε..."