Ένα συλλογικό πολυφωνικό μοιρολόι που πάει πέρα από το θρήνο. Το ανά χείρας βιβλίο δεν επιδέχεται ταξινόμησης και κατηγοριοποίησης. Είναι ένα συλλογικό πολυφωνικό μοιρολόι, που δεν μένει ωστόσο στο θρήνο, αλλά, όπως ταιριάζει στον εκλιπόντα, περνά από τη σφαίρα του ιδιωτικού στο δημόσιο, από τη θλίψη στην ελπίδα, από την απώλεια στη θέση για την εξόντωση όλων των κοινωνικών και άλλων απωλειών του απλού κόσμου της εργασίας, από το παράπονο για το άδικο στη διεκδίκηση του δικαίου μέσω της αγωνιστικής παρακαταθήκης που άφησε πίσω του. Και εάν θέλαμε να το "βαφτίσουμε" βιογραφία θα έπρεπε να προσθέσουμε τον επιθετικό προσδιορισμό "λαϊκή". Γιατί ο Στέφανος Σκοπούλης, παρότι ήταν "επώνυμος γιατρός" και θα μπορούσε να ανήκει σε μια ελίτ της τοπικής κοινωνίας, επέλεξε να είναι με τους πολλούς, τους αδύναμους και τους αδικημένους. Και αυτή του την επιλογή την έκανε πράξη με τον πιο καθαρό, τον πιο ξάστερο τρόπο. Βασίλης Νιτσιάκος