Το δοκίµιο "Πίστη και Γνώση" που δηµοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά αποτελεί κοµβικό σηµείο στην εξέλιξη της σκέψης του Χέγκελ. Και τούτο επειδή οι κεντρικές θεωρητικές στοχεύσεις που περιλαµβάνει, µε κύρια αιχµή την κριτική στον καντιανισµό, παραµένουν µέχρι το ύστερο έργο του. Με αυτό το δοκίµιο ο Χέγκελ θα υπερβεί τους µεταφυσικούς διαχωρισµούς ανάµεσα στο νου και τον κόσµο και τις επιστηµονικές απαγορεύσεις όπως είναι η γνώση των φαινοµένων και όχι των πραγµάτων στην έσχατη οντολογική τους κατασκευή. Εδώ θεµελιώνεται ως αφετηριακή ενόραση αλλά και τελικός στόχος η "σύλληψη του είναι ως ενιαίου και οργανικά διατεταγµένου συστήµατος...". Μια θεώρηση η οποία φιλοδοξεί να συνοψίσει όλες τις θεµελιακές συνιστώσες της ανθρώπινης γνώσης και ταυτόχρονα αποκαθιστά τη "φιλοσοφία ως την κορωνίδα της ανθρώπινης διανοητικής περιπέτειας".