Το βιβλίο αυτό γράφτηκε από τη Σοφία Μιχαηλίδη μετά το τέλος της "περιπέτειας" ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ, δηλαδή στα μέσα της δεκαετίας του 90, όταν το πήρε απόφαση πως το πράγμα δεν περπατάει. Και εξηγούμαι. Το 1988 ενθουσιασμένη με το μυθο-χώρο της Καστροπολιτείας, ονειρεύτηκε να ζήσει εκεί. Αγόρασε ένα μικρό οικόπεδο και ξεκίνησε ν αναστηλώνει ένα σπιτάκι που υπήρχε μέσα. Αυτό για τη Μονεμβασιά πιο εύκολα λέγεται παρά εύκολα γίνεται. Η διαδικασία περνάει μέσα από αρχαιολόγους, αρχιτέκτονες, εφορίες αρχαιοτήτων, Υπουργείο Πολιτισμού, ΚΑΣ και άλλα τέτοια ακατανόητα. Στο τέλος βαρέθηκε τα αδιέξοδα και παράτησε το εγχείρημα. Για να παρηγορηθεί για την αποτυχία του σχεδίου της, κάθισε κι έγραψε ένα ... κάτι σαν ημερολόγιο χωρίς ημερομηνίες, που διηγείται ότι έζησε ή θα μπορούσε να ζήσει εκεί, αλλά δεν τα κατάφερε. Και το τελευταίο. Τη διήγηση αναθέτει στο γάτο Πλάτωνα, διότι λατρεύει τις γάτες. Τις θεωρεί εξαιρετικά έξυπνες, ανεξάρτητες και... ασταθείς. Αυτό το τελευταίο ταιριάζει με την ... πυρηνική θεωρία της Περί Αμφιβολίας. Γιάννης Μιχαηλίδης