Η πλατωνική διανόηση είναι ένα περίπλοκο και περίτεχνο υφάδι σχέσεων που ορίζονται και αφορίζονται χάριν του "Αγαθού", του σχεδόν ισοσθενούς προς το ωραίο, του οποίου η υπεροχή, αδιαμφισβήτητη σ όλο το φάσμα της πλατωνικής φιλοσοφίας, υπενθυμίζει ότι το άδυτο φως δεν είναι του ήλιου του αισθητού. Επειδή η θεία τρέλα είναι ανώτερη από την ανθρώπινη σωφροσύνη, η ψυχή, στα χαμηλά πεδία της ετερότητας, μακριά συνήθως από την επίπνοια της θεότητας, μετρά τις πληγές της σπαραγμένης ενότητάς της, ενώ, σε στιγμές εξαιρετικά προνομιούχες, ανάγεται, διά του θείου έρωτος, από του ωκεανού της ανομοιότητας στον οντολογικό της προορισμό.