Το συχνά επαναλαμβανόμενο Εγώ του Jose Antonio Ramos Sucre όπως έχει ειπωθεί, είναι ένα Εγώ διστακτικό και επιφυλακτικό, μέσα στη μεγαλοπρέπειά του και την πολλαπλότητα που παράγει σε σχέση με το εκάστοτε ποιητικό υποκείμενο. Ένα Εγώ που χύνεται ο μυστικός ψυθυρισμός στις κατακόμβες, η άυπνη μνήμη της πέτρας, το χνάρι στις ομιλίες των λαβυρίνθων, οι στεναγμοί που δεν καταγράφηκαν από την επίσημη Ιστορία, οι εκστατικές εμπνεύσεις των αρχαίων ραψωδών, η αύρα της παραστρατισμένης αγιότητας. Ένα Εγώ αστραπή, μια σπίθα ανάφλεξης από την εμπύρετη έκσταση.