Η σιωπή δεν είναι το αντίθετο του λόγου, ούτε ο λόγος είναι το αντίθετο της σιωπής. Δεν πρόκειται για δύο διαφορετικές και ξένες μεταξύ τους έννοιες. Η σιωπή και ο λόγος απαρτίζουν ένα σώμα, απλά εμείς, μην μπορώντας να το αντιληφθούμε ως ένα, το χωρίζουμε και πολλές φορές το εντάσσουμε στη λογική των αντιθέτων. Η σιωπή και ο λόγος δεν είναι παρά η διαιρεμένη μορφή της ποίησης. Ο ποιητής καλείται να δει τη σιωπή και τον λόγο στην ουσιαστική τους υπόσταση και να τα βγάλει από την οπτική του κοινού νου. Αυτή η ενιαία μορφή σιωπής-λόγου για τον ποιητή είναι το βασικό εργαλείο με το οποίο καταφέρνει να μας τραγουδήσει τις «απόλυτες έννοιες» και τα «απόλυτα φαινόμενα» και δεν εννοώ κάτι άλλο από τον έρωτα και τον θάνατο. Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «στοχασμό» ο ποιητής το λέει αμφιβολία. Έτσι, με το εργαλείο της «λογοσιωπής» που είναι η ίδια η φύση της ποίησης, ο ποιητής μπορεί να αμφιβάλλει για τον έρωτα και τον θάνατο, τραγουδώντας τους. Μα ξέρει καλά πως ούτε ο έρωτας, ούτε ο θάνατος είναι αντίθετα και διαφορετικά φαινόμενα. Είναι ένα σώμα, που όμως αδυνατούμε να παραδεχτούμε ότι μπορούμε ποτέ να το αποδεχτούμε. Μόνον η ποίηση μπορεί να προσεγγίσει την ενιαία μορφή του έρωτα-θανάτου που είναι η διαιρεμένη μορφή της ύπαρξης και του είναι. Όταν, λοιπόν, ο ποιητής κατακτήσει τον λόγο, αρχίζει να βιώνει επιτέλους την ύπαρξη. Η ύπαρξη και το είναι ως βίωμα οδηγούν με τη σειρά τους τον ποιητή στη σιωπή, που εκεί βρίσκεται η ποιητική του κορύφωση. Στη χώρα της σιωπής, κανένα ποίημα δεν χρειάζεται να γραφτεί, γιατί είναι ζωντανό και υπάρχει στις άπειρες εκδοχές του, χωρίς τη βάσανο του λόγου και της τέχνης ή τη διαδικασία της ανάγνωσης. Η χώρα της σιωπής είναι ο ου-τόπος, όπου επιτέλους ο ποιητής έρχεται σε ειρήνη με την ποίηση, αφού δεν υπάρχει πια λόγος.