[...] Ο Ουίλλιαμς ενσωμάτωσε στην ποίησή του την ίδια την Αμερική, τους καθρεφτισμούς και τις ιδιοτροπίες της. Απέναντι στους ίδιους τους συμπολίτες του ο ποιητής κράτησε μία στάση ευπρέπειας, αγάπης. Τους χρησιμοποίησε σαν ζωντανές αποδείξεις του καταπιεστικού περιβάλλοντος, σαν τα δραματικά τοτέμ που σκάλισε η ίδια η κοινωνία. Ευλύγιστος με τα καλά και τα άσχημα, με τον λυρισμό και την συνοπτικότητα, ο ποιητής δημιούργησε την μεγάλη σχολή που για όνομά της είχε το δικό του όνομα. Γι αυτόν, η δημιουργία ύφους και η άριστη απόδοση του εμπεριέχουν το ακριβές νόημα της ποίησης, όχι οι μεμονωμένοι στίχοι που «συγκινούν» με την πρώτη ανάγνωση. Γιατί «καλοί ή εύστοχοι στίχοι» μπορούν να γραφούν κι από την πένα μη ποιητών. Η ποίηση όμως, πάνω απ όλα είναι ένα όργανο που πρέπει να πατηθούν όλα του τα πλήκτρα, να δοκιμαστούν οι αντοχές του, για να μιλήσει την εντέλεια. Έτσι κάθε λέξη επιδρά στην αλήθεια και οι μορφές είναι ακατάπαυστα νέες. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)