Ναι! με τα ποιήματα της Βαλμόρ θαυμάζει κανείς, μένει κάνεις κατάπληκτος, με τη σημασία, με τη σπουδαιότητα, με τη βαθύτητα, με την οικουμενικότητα, επιτέλους, την οποία μπορεί να πάρη αυτό το αίσθημα της Αγάπης. Αρχίζει κατ ευθείαν από την καρδιά, δεν υποπτεύεται καν το δέρμα και την αίσθηση και τελειώνει παράφορα - στο θάνατο, θα έγραφα, αν απ αυτόν τον θάνατο δεν την ανάρπαζε, κάθε τόσο, ο Θεός. Η αγάπη είναι για τη Γαλλίδα ποιήτρια, κάτι, μέσα στην ανθρώπινη ζωή, το αμίμητο, το ασύγκριτο, το απροσπέραστο. Τίποτε δεν ημπορεί να μετρηθή μαζύ μ αυτήν. Από τη στιγμή που εσήμανε για την ανθρώπινην ύπαρξη η μαγική της ώρα, είναι σαν να εσήμανε η ώρα της αιωνιότητος. Γιατί βέβαια σημασίαν αιωνιότητος, που απλώς αρχίζει από τη ζωή, για να συνεχιστή αδιάσπαστα στην αθανασία, αφού τα πάντα, πρόοδος, δόξα, ανάπτυξη, τιμή, φιλοτιμία, αξιοπρέπεια, παρουσιάζονται εμπρός του κάτι ολιγώτερο από ασήμαντα, ωσάν ανύπαρκτα η σκιώδη... Τέλλος Άγρας