Δεν είναι λίγοι αυτοί που αντιπαθούν την ιδέα ότι η ποίηση μπορεί νά' χει μια σχέση με την πολιτική και που πιστεύουν ότι κι αν ακόμα η έννοια της πολιτικής πλάταινε τόσο ώστε να καλύψει ένα πλήθος από γεγονότα με δημόσια απήχηση, ο συνδυασμός της με την ποίηση θά 'ταν άχαρος, οι επεμβάσεις της σχεδόν πάντα άτυχες και η επιρροή της άλλο δε θά 'κανε παρά να μολύνει μια κατά κανόνα καθαρή τέχνη. Ωστόσο, από αιώνες τώρα, τα δημόσια θέματα είναι κάτι το συνηθισμένο σε πολλά μέρη της γης και η συνειδητή αποφυγή τους αποτελεί πιο πολύ την εξαίρεση παρά τον κανόνα. Δεν βρίσκονταν ποτέ μακριά από την σκέψη των Ελλήνων που μπορεί καμιά φορά να τα μεταμφίεζαν σε σύμβολα και μύθους όμως σίγουρα δεν τα απέφευγαν και θαύμαζαν ποιητές σαν τον Σιμωνίδη και τον Αισχύλο που έγραφαν γι' αυτά σε πλούσιες κλίμακες. Ο Βιργήλιος και ο Οράτιος οφείλουν τουλάχιστον τη μισή τους φήμη, για να μην αναφέρουμε την ανακήρυξή τους σε αγίους από την Βρεταννική εκπαίδευση, στις πολιτικές τους πραγματείες. Στην "Θεία Κωμωδία", η πολιτική είναι τόσο θεμελιώδης όσο και η θεολογία και σίγουρα περισσότερο δραματική, κι ο Δάντης δίνει το μέτρο της κλίσης του γι' αυτήν όταν τοποθετεί ένα Πάπα, τον Σελεστίνο Ε', "που έκαμε τη μεγάλη άρνηση", στον προθάλαμο της Κόλασης, κι' έναν άλλο, τον Βονιφάτιο τον Όγδοο μέσα στην Κόλαση. (Από το Κεφ.1)