Η φιλία του Γκαμπριέλ και του Λυκ ήταν επικεντρωμένη στις γυναίκες και στο μυσρήριό τους. Ενώ ο Γκαμπριέλ δεν άρχιζε μια περιπέτεια δίχως, ταυτόχρονα, να επιδιώκει μια άλλη, ο Λυκ ξεκινούσε πάντα ένα δεσμό με το μόνιμο φόβο μην τελειώσει πολύ σύντομα. Ο πρώτος έδινε τα πάντα για τους θριάμβους του κρεβατιού που απαιτούν μια κάποια υγεία και πολλή ψυχραιμία· ο δεύτερος υπέτασσε τις ματαιότητες του ερωτισμού στην κυριαρχία του αισθήματος.
Η αιώνια συζήτηση μεταξύ τους:
Γκαμπριέλ: «Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να δίνεις ηδονή σε μια άγνωστη φιλώντας το γλυκό και υγρό φύλο της».
Λυκ: «Το άκρον άωτον της ευτυχίας είναι να αναπάυεσαι στην αγκαλιά της αγαπημένης σου».
Γελοία συζήτηση: o Γκαμπριέλ ήταν ερωτευμένος μ' εκείνη την ξένη που η προφορά της τον ξετρέλαινε, ενώ ο Λυκ είχε μπλεχτεί σε μια περιπέτεια δίχως μέλλον με μια νεαρή κοπέλα που δεν αγαπούσε αλλά που δεν κατάφερνε να χωρίσει.
Τη στιγμή που οι δυο φίλοι αποφασίζουν να παρουν τις αποστάσεις τους ο ένας από τον άλλο, θ' ανακαλύψουν ξαφνικά πως είναι όμοιοι η, ακόμα χειρότερο, εναλλάξιμοι.

Στο Ποιος απ' τους δυο μας επινόησε τον άλλο, κυριαρχεί ένα έντονο ερωτικό στοιχείο που μας φέρνει στο νου μια άλλη μεγάλη επιτυχία του Πασκάλ Μπρυκνέρ : Τα μάυρα φεγγάρια του έρωτα.