Είναι κοινός τόπος στην έρευνα της δημόσιας εικονογραφίας της κλασικής Αθήνας του 5ου αι. π.Χ. η πολιτική εκμετάλλευση των θρησκευτικών μύθων για την προβολή των ιδεωδών της πόλης, τόσο στην εσωτερική συγκρότησή της, όσο και στη δυναμική εξωτερική πολιτική της. Η διαπίστωση αυτή στηρίζεται στον βασικό χαρακτήρα της αρχαίας ελληνικής θρησκείας ως δημόσιας εμπειρίας, ως πολιτικής θρησκείας, όπου το αναπαραστατικό και το συμμετοχικό στοιχείο στις δημόσιες θρησκευτικές εκδηλώσεις διαμορφώνουν τη συλλογική συνείδηση του κοινωνικού σώματος και του προσδίδουν την πολιτική ταυτότητά του.