Η Πολιτισμική ιστορία αποτελεί συνέχεια της παράδοσης του Ηρόδοτου, του «πατέρα της ιστορίας» και, κατ επέκταση, προπάτορα των κοινωνικών επιστημών. Ως εκ τούτου διατηρεί προνομιακές σχέσεις με δύο άλλες συναφείς επιστήμες, την ανθρωπολογία και την κοινωνιολογία. Για τον συγγραφέα, το ζητούμενο είναι να φωτιστεί η λειτουργία αυτού που αποκαλεί πολιτισμική κοινωνία, κοινωνία του πολιτισμού και της παιδείας. Γενικά, ο νεότερος κλάδος των πολιτισμικών σπουδών προσφέρουν μια περιορισμένη, και προφανώς καθορισμένη από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, εκδοχή της πολιτισμοκεντρικής μεθόδου, προσδίδοντας μεγάλη σημασία στα πολιτισμικά μορφώματα των «μειονοτήτων». Στο βιβλίο παρουσιάζεται με ποιο τρόπο τα κυρίαρχα πολιτισμικά μορφώματα του σήμερα τρέφονται από κυριαρχούμενα πολιτισμικά μορφώματα του χθες καταδεικνύοντας ότι αν η «πραγματικότητα» του σήμερα, όπως και του χθες, ασφαλώς πρέπει ν αναζητηθεί προς τη μεριά του οικονομικού και του πολιτικού, η «αλήθεια» θα πρέπει ν αναζητηθεί μάλλον προς την μεριά του πολιτισμού και της παιδείας.