Στο βιβλίο αυτό διερευνώνται οι σχέσεις ανάμεσα στον πολιτισμό (θεσμοί, ιδεολογίες, υλικές τεχνολογικές δυνατότητες) και τις ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις (συμπτώματα, αναγνώριση και ερμηνεία τους, αντιμετώπιση). Αναζητούνται εξελικτικοί και κοινωνικοί παράγοντες που συνέβαλαν στη διαμόρφωση κλινικών συνδρόμων, όπως η σχιζοφρένεια, η κατάθλιψη, οι αγχώδεις διαταραχές, από τις παλαιολιθικές κοινότητες ως το σύγχρονο κόσμο. Παρουσιάζονται διαπολιτισμικά επιδημιολογικά δεδομένα. Εξετάζονται τα προβλήματα ψυχολογικής προσαρμογής μειονοτήτων, όπως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Προσεγγίζεται κριτικά η εξέλιξη της ψυχιατρικής επιστήμης κατά τους τελευταίους αιώνες. Η συμβολή της στην απελευθέρωση του ατόμου από μεταφυσικές ή ηθικολογικές βεβαιότητες και κοινωνικούς καταναγκασμούς· στη δημιουργία ενός εσωτερικού χώρου αυτογνωσίας για το υποκείμενο· αλλά και η χρησιμοποίησή της ως φορέα προκαταλήψεων, στιγματισμού, ελέγχου και αποκλεισμού, ως οργάνου στήριξης της κυρίαρχης κάθε φορά πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας. Επισημαίνεται η δυνατότητα της σύγχρονης Κοινωνικής Ψυχιατρικής να εδραιώσει ένα πολυπαραγοντικό, αναπτυξιακό πρότυπο του ανθρώπου· να οργανώσει με ορθολογικό τρόπο υπηρεσίες και συστήματα παρέμβασης, που θα σέβονται τις ανάγκες, την πολιτισμική - ιδεολογική ταυτότητα του θεραπευομένου, θα στηρίζουν την όσο δυνατόν περισσότερο αυτόνομη και δημιουργική παρουσία του μέσα στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες της εποχής μας.