Αν πρόκειται κάτι αναγκαστικά να μας σώσει αυτό δεν θα είναι η Οικολογία αλλά η Πολιτική. Όμως μια πολιτική που θα αναγνωρίσει ότι η σχέση Άνθρωπος-Φύση καθορίζει αποφασιστικά τη σχέση Άνθρωπος-Άνθρωπος που βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε ουμανιστικής σκέψης. Αυτό φαίνεται να πιστεύει ο συγγραφέας της Πολιτοικολογίας. Με αφετηρία συγκεκριμένα γεγονότα, πολιτικές περιβάλλοντος, οικολογικά ατυχήματα, αναπτυξιακές επιλογές, στην Πολιτοικολογία δεν επιχειρείται απλά η ανάλυση της συγκυρίας αλλά – κυρίως – του λόγου φορέων και προσωπικοτήτων της δημόσιας ζωής από μια σκοπιά οικολογική που, συγχρόνως, επιδιώκει να παραμείνει και πολιτικά αριστερή. Σ’ αυτή την κριτική που ιχνηλατεί την πορεία προς τη Νέα Πολιτική Σύνθεση διαμέσου του συγκεκριμένου τοπίου της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, ίσως να οφείλει η Πολιτοικολογία και την ειδοποιό διαφορά της σε σχέση με ανάλογες προηγούμενες οικολογικές εκδόσεις.