ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΧΑΡΙΛΑΟΥ Α΄ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Βλαστάρι νιός μεγάλωνε, στα πιο ’μορφα τα χρόνια δίχως εχθρού τον κίνδυνο, δίχως αρρώστια, φτώχια. Απλά τα δώρα της ζωής, τον έζωναν με χάρη μέχρι μιαν ώρα μαύρη που λαχταρώντας το κακό, απ’ τις σκιές ορμήξαν και το βλαστάρι έκοψαν και τον ανθό πατήσαν. Λίγες στιγμές, πολλές φωνές κι αίμα στο στενό, το βράδι το στερνό. Σαν ήρθε ο ήλιος το πρωί τη ζεστασιά δεν έφερε, την ανθρωπιά δε βρήκε. Σύννεφα θολά, περαστικά πουλιά με δάκρυα στη θωριά. ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΧΑΡΙΛΑΟΥ Β΄ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Ήτανε φτωχική η πατρική μου γειτονιά, μα ’χε φιλότιμο σε κάθε της γωνιά. Ήταν’ όλα τα παιδιά μαζί, δεν ήξεραν πως να ’ναι εχθροί. Και σα γινόταν παληκάρια, παρέες βγαίνανε τα βράδια. Μέχρι έναν Φλεβάρη – και μίαν ώρα μαύρη που απ’ τις σκιές ορμήξαν και τους ανθούς πατήσαν, μαχαίρωσαν, χτυπήσαν. Κι έναν νεκρό αφήσαν. Ας είναι ανταξιο της θέμιδος το χέρι Μα τέτοια πληγή, ο χρόνος πως να κλείσει; και πως θα σβήσουν θε μου τέτοια μίση.