Ο Τζορτζ Όργουελ, στις αρχές του 20ού αιώνα, και η Μπάρμπαρα Ερενράιχ, στις αρχές του 21ου, ντύθηκαν νια μερικές ημέρες «φτωχοί» προκειμένου να «βιώσουν» την «αυθεντική» εμπειρία των αδύναμων κι έπειτα να τη μεταφέρουν στους «ευαίσθητους» αναγνώστες τους. Η προσομοίωση της αδυναμίας, δηλαδή η ενσάρκωση ρόλων (άστεγων, φτωχών, μεροκαματιάρηδων) από προνομιούχους (λευκούς) μεσοαστούς εξακολουθεί να εξάπτει τη φαντασία του αναγνωστικού και του φιλοθεάμονος κοινού του δυτικού κόσμου μέχρι τις μέρες μας. Όπως όμως δείχνει το βιβλίο, τα εγχειρήματα αυτά εξυπηρετούν περισσότερο ως ηδονοθηρικές περιπέτειες για τους συγγραφείς και ως ηδονοβλεπτικές φαντασμαγορίες για τους αναγνώστες παρά ως τόποι χειραφέτησης για τις υποτελείς τάξεις.