Το μυστήριο της Ζωής και το δέος του Θανάτου μοιάζουν με παράλληλες γραμμές που τείνουν να συναντηθούν στο άπειρο. Θα συναντηθούν στο σημείο όπου η γενεσιουργός αιτία αποφάσισε, σε κάποια στιγμή, να ξεχωρίσει τη μια από την άλλη για να ξεκινήσουν μια νέα αρχή σε έναν άλλο φορέα, σε ένα άλλο σώμα, βοηθώντας την Κατώτερη Ψυχή να πλησιάσει ακόμα περισσότερο στην Ανώτερη και έτσι ενωμένες να φτάσουν στον Κόσμο που πραγματικά ανήκουν. Στον Κόσμο που τα πάντα είναι Ένα. Στον Κόσμο που κανείς δεν είναι απληροφόρητος, εκεί που η Δημιουργία μπορεί και λογάται, σκέφτεται, δημιουργεί και καταστρέφει. Ο Κόσμος μας, Κόσμος των φαινομένων, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια διαρκής Δημιουργία και Καταστροφή, από μια Γέννηση ενάντια στον Θάνατο και από έναν Θάνατο που αντιστέκεται στην ψευδαίσθηση της αθανασίας της Ύλης. Ένα πράγμα πρέπει να μας φοβίζει. Η άγνοια, η προσκόλληση στην ύλη και η αυταπάτη της αθανασίας. Η ζωή μας έχει μια και μόνο προοπτική. Να δρούμε για το Καλό πολεμώντας το Κακό. Να δημιουργούμε και να συντηρούμε τη Ζωή για να απομακρύνεται το πέπλο του Θανάτου, ώστε η ζωή να δημιουργεί. Δεν έχει σημασία αν αποδεχόμαστε η όχι την ύπαρξη των Μεγάλων Μυστών και Μεγάλων Διδασκάλων της Σοφίας, ούτε αν προσονομάζουμε τον Θεό με κάποιο όνομα. Αυτό που θα μετρήσει μπροστά στους Κυρίους του Κάρμα είναι οι πράξεις, τα έργα, οι λόγοι μας. Όταν θα ανοίξει το βιβλίο για να καταχωρηθεί στα Ακασικά Αρχεία η παρελθούσα ζωή μας ώστε να μας προκαθοριστεί η επόμενη, να γνωρίζουμε καλά ότι εμείς γράψαμε τις σελίδες που θα διαβάσουν Εκείνοι. Τότε και μόνο τότε είμαστε στην Κρίση του Θεού και κανενός άλλου. Τότε ο καθαρτήριος Θάνατος θα δώσει τη θέση του στην ανατέλλουσα ζωή σε έναν κύκλο που δεν έχει τέλος. Γιατί η όλη Δημιουργία είναι μια Αρχή χωρίς Τέλος. Παύλος Παυλίδης