"Ζητώ συγγνώμη που απλώνω τις λέξεις πάνω στη σελίδα Είχα δεκαετίες να το κάνω, αλλά είναι πια τόσο λίγες, που αν δεν το έκανα Δεν θα φαίνονταν καθόλου." Το κύκνειο άσμα ενός σπουδαίου φιλολόγου, ποιητή, κριτικού και μεταφραστή, μια ποιητική κατάβαση στον σκοτεινό προθάλαμο της αιωνιότητας. Ποίηση που συγκινεί και καθηλώνει, εμπνευσμένη από την πιο οριακή κατάσταση του ανθρώπου, τη μαρτυρική και αμετάκλητη έξοδό του από τη ζωή. Σε μια ατμόσφαιρα κλινική αλλά όχι νοσηρή, ο ποιητής καταγράφει τις τελευταίες του λέξεις. Αποτυπώνει τη συγκλονιστική και πρωτόγνωρη προαίσθηση του «ταξιδιού», μέσα από εικόνες που αντιλαμβάνεται ως έσχατες. Εικόνες που αποκρυσταλλώνουν την προθανάτια μελαγχολία, το μόνο ίσως αδιαπραγμάτευτο και αρραγές συναίσθημα που βιώνει ο άνθρωπος από τη γέννησή του έως το βιολογικό του τέλος. Το συναίσθημα που διέπει κάθε έμβιο ον, από τη στιγμή που κατανοεί την τραγική, θνητή του φύση.