Ο απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτας Επιστολή του διακηρύσσει τη μοναδική και οικουμενική διάσταση του ευαγγελίου του Χριστού, το οποίο δεν χρειάζεται τον ιουδαϊκό νόμο, για να προσφέρει στον άνθρωπο τη δικαίωση και τη ζωή με τον αληθινό Θεό. Εκείνο που χρειάζεται είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό, στον σταυρό και στην ανάστασή του, και η συμμετοχή στα μυστήρια του Πνεύματος, το οποίο έρχεται και εγκαθιδρύει το καθεστώς του καινούργιου λαού του Θεού, την εκκλησία. Μέσα στην κοινωνία των πιστών, στην εκκλησία, οι πιστοί, ανεξάρτητα από κάθε είδος ανθρώπινης διάκρισης μεταξύ τους, καθίστανται με τη χάρη του Πνεύματος όλοι υιοί του Θεού, αλλά και κάτι ακόμη περισσότερο και θαυμαστότερο: ενώνονται με τον Υιό του Θεού, τον Κύριο Ιησού Χριστό, και ζουν τη ζωή του. Ελευθερώνονται από τη δουλεία στα στοιχεία αυτού του κόσμου, από δεισιδαιμονίες και από τυπολατρίες, και βιώνουν από τώρα, με την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, τα αγαθά της αληθινής ζωής, που θα απολαύσουν ολοκληρωμένη στα έσχατα. Προσεγγίζοντας την προς Γαλάτας Επιστολή με τρόπους που επιλέξαμε από τον χώρο της Κοινωνιογλωσσολογίας, και ειδικότερα από τη Συστημική Λειτουργική Γραμματική, θεωρούμε ότι αναπαραστήσαμε ανάγλυφα το πεδίο των διαδραματιζομένων γεγονότων και των διαπροσωπικών σχέσεων, που εκτυλίσσονται μέσα στις γραμμές του κειμένου της. Με έναν λόγο θεόπνευστο αλλά και επιδέξιο, ο απόστολος Παύλος δημιουργεί νέα νοήματα από τα παλιά και δίνει φωνή και έκφραση σε καινοφανή και υπέρλογα βιώματα. Στην προς Γαλάτας Επιστολή καθορίζονται ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά του καινούργιου λαού του Θεού και προσδιορίζεται η καινούργια γλώσσα του.