Το θεωρητικό μοντέλο της τελετουργικής ποιητικής που προτείνεται σ αυτό το βιβλίο συνιστά μια νέα προβληματική σχετικά με την εγγραφή τελετουργικών μορφών σε ευρύτερα πολιτισμικά και κοινωνικοπολιτικά συστήματα έκφρασης μέσα σε διαφορετικές παραδόσεις του ελληνικού κόσμου. Η ελληνική περίπτωση, με το άφθονο υλικό της, που σημαδεύεται από ποικίλες συνέχειες και ασυνέχειες και από τις συνήθως ιδεολογικά φορτισμένες επανεπεξεργασίες τους στη διάρκεια τριών χιλιετιών, προσφέρει ένα προκλητικό όσο και γόνιμο έδαφος για συγκριτικές διερευνήσεις και διεπιστημονικό διάλογο. Τούτο γίνεται φανερό στα τρία αντιπροσωπευτικά παραδείγματα από ένα ευρύ χρονολογικό φάσμα (αρχαϊκή λυρική ποίηση, κοσμική μεσαιωνική λογοτεχνία, μοντερνισμός) που εξετάζουν εδώ οι συγγραφείς: την ποίηση της Σαπφούς, το βυζαντινό μυθιστόρημα του 12ου αιώνα και το έργο του Οδυσσέα Ελύτη.