Υπάρχουν νέες τάσεις στο πεδίο της λογοτεχνικής θεωρίας στην Ελλάδα και, αν υπάρχουν, ποιες είναι αυτές; Αντανακλούν τις απαιτήσεις της νέας χιλιετίας στις λογοτεχνικές σπουδές; Ποια είναι, εντέλει, η θέση της λογοτεχνικής θεωρίας μετά το θρυλούμενο τέλος της εποχής της Θεωρίας; Στόχος του βιβλίου είναι να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά παρέχοντας μια ενδεικτική εικόνα της παρ’ ημίν θεωρητικής πράξης, σε σχέση, ειδικότερα, με κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Οι συμβολές στον συλλογικό αυτό τόμο καταδεικνύουν ότι η θεωρητική πράξη δεν έχει χάσει τη ζωτικότητά της, ούτε (μπορεί να) είναι περιττή. Αντίθετα, φαίνεται ότι, και στην ελληνική περίπτωση, το τέλος των μεγάλων θεωρητικών παραδειγμάτων σημαίνει αξιοποίηση πολλαπλών, πολύμορφων και διαθεματικών πλαισίων ανάλυσης, διεύρυνση του λογοτεχνικού και κριτικού κανόνα, υπέρβαση των παραδοσιακών θεωρητικών περιορισμών –ή και αγκυλώσεων του παρελθόντος– και εστίαση στην πρακτική εφαρμογή της κριτικής σκέψης, στη σύνθεση προσωπικών ερμηνευτικών προσεγγίσεων, στην ατομική και συλλογική εμπειρία της λογοτεχνικής ανάγνωσης, καθώς και σε ζητήματα ηθικής της γραφής και της ανάγνωσης.