Ο Ρ.Λ. Στήβενσον, ένας από τους μεγαλύτερους Άγγλους συγγραφείς του 19ου αιώνα, έζησε τα τελευταία χρόνια της σύντομης και περιπετειώδους ζωής του στη Βαϊλίμα των Νήσων Σαμόα στον Ειρηνικό, περιτριγυρισμένος από τους συγγενείς του αλλά και τους ιθαγενείς, με τους οποίους ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση, που παρεξέκλινε από τους κανόνες των Βρετανών αποίκων της εποχής. Ο συγγραφέας γράφει, με σπουδαίο και απλό λογοτεχνικό ύφος, προσευχές, τις οποίες απαγγέλλει τα βράδια στους δικούς του ανθρώπους και στους ντόπιους ιθαγενείς, που συρρέουν για να προσευχηθούν μαζί του. Είναι προσευχές που κέντρο τους έχουν τον άνθρωπο και τη φύση, γεμάτες τρυφερότητα και καλοσύνη, χωρίς ενοχές και χωρίς το φόβο του Θεού, με απόλυτη παραδοχή της ισότητας και της διαφορετικότητας των φυλών του κόσμου τούτου. "Τίποτε δεν του άρεσε περισσότερο", σημειώνει ο θετός του γιος Λόυντ Όσμπορν, "από το να διαβάζει τις ίδιες του τις προσευχές δυνατά και να τις προικίζει με τη μαγεία της εξαιρετικά λυπητερής φωνής του".