Ικέτιδα Βρέχει πάνω από την Κοιλάδα της Παναγίας οι αγκινάρες της Ιερουσαλήμ ευλαβικά υποκλίνονται στο μεσημεριανό σύθαμπο τα ροδόδεντρα τρεμουλιάζουν τα πεύκα αγέρωχα σιωπούν και ένας ήλιος θολός αίφνης φωτίζει τη βροχή χαρμόσυνα αναγγέλλει μια παρουσία είσαι εσύ αγέρωχη και σιωπηλή αν σε αγγίξω θα χαθείς τα χείλη σου υγρά στην ηλιόλουστη βροχή μνήμες ανάμεικτες αναδεύουν υπομονετικά σμιλεύουν ένα χαϊκού τις αγιασμένες λέξεις θωπεύω με τα δικά μου πάθη της βροχής με λίγα λόγια σε ικετεύω Βάκχη Κοίτα το φόρεμά μου από δέρμα ελαφιού ντυμένη με τα καλά μου ψαιστούς σου φέρνω τη λύτρωση περιμένω θαύμασε την κορδέλα μου από κισσό φτιαγμένη για σένα καλλωπισμένη με τη νόσο του έρωτα παλεύω από τον πόθο ζαλισμένη θώπευσε τα χείλη μου με το κρασί γλυκαμένα στην ατέρμονης δίψας δίνη που μόνο εσύ μπορείς να σβήνεις πάρε με στην αγκαλιά σου στο χορό να χαθούμε στη γιορτή ξεχυμένοι ξέφρενα στον Λυσιμέριμνο είμαι ταμένη άφησέ με να φιλήσω το μέτωπό σου με αμπελόφυλλα στεφανωμένο και με μια πρόποση ας πιούμε στο ζευγάρι που ποτέ δε θα δούμε