Η γραφή της Νάνσυ Αγγελή δεν βασίζεται αποκλειστικά στην έξω κι έσω όραση που κατακλύζεται από παραστάσεις, απεναντίας εξαρτάται από την αλλόκοτη ικανότητα μεταμόρφωσης κι ανύψωσης του καθημερινού βίου σε άλλο σχήμα ζωής. Eτσι τα σύντομα αυτά κείμενα μοιάζουν με disjecta membra μερικών ιστοριών που δεν ολοκληρώθηκαν κι ούτε μπορούσαν να ολοκληρωθούν. Φαίνεται προς το χρέος τους απέναντι στην ανεξάντλητη πραγματικότητα παραμένει ανεπίδοτο, κι αυτός, παραδόξως, είναι ο σημαντικότερος λόγος που καθιστά την ανάγνωση τους απολαυστική.