Οι σοφιστές έστρεψαν το κέντρο του ενδιαφέροντος από το αντικείμενο στο υποκείμενο, από τη φύση στον άνθρωπο, και κλόνισαν βεβαιότητες φανερώνοντας πόσο μικρή και πεπερασμένη είναι η γνωστική ικανότητα της συνείδησης μπροστά στις κολοσσιαίες διαστάσεις του όντος και του επιστητού. Αν στις ακρότητες του υποκειμενισμού τους έφτασαν κάποτε στη σύγχυση αλήθειας και ψεύδους ή δικαίου και αδίκου, συνέβαλαν, ωστόσο, και με τον τρόπο αυτό στην ανανέωση της παράδοσης και στη διεύρυνση του γνωστικού πεδίου. — Στον 2ο τόμο των σοφιστών συμπεριλαμβάνονται τα αποσπάσματα από τα χαμένα έργα δύο μεγάλων σοφιστών, του Αντιφώντα (που κατά την άποψη ορισμένων ταυτίζεται με τον ομώνυμο ρήτορα) και του γνωστού αριστοκρατικού πολιτικού Κριτία, καθώς και δύο ανώνυμα έργα, ένα γνωστό ως «Ανώνυμος Ιαμβλίχου», επειδή ο συγγραφέας της ύστερης αρχαιότητας Ιάμβλιχος το χρησιμοποίησε στα έργα του, και ένα άλλο που είναι γνωστό ως «Δισσοί λόγοι», μια σειρά διαλέξεων όπου δίνονται οι αντικρουόμενες επιχειρηματολογίες για 9 διαφορετικά ζητήματα.